https://www.khmertimeskh.com/ ណាង វាសនា / ខ្មែរថាមស៍ May 26, 2022

អ្នកនេសាទងាយរងគ្រោះដោយការជួញដូរមនុស្ស និងការកេងប្រវ័ញ្ចកម្លាំងពលកម្ម បានកើតឡើង ដោយសារពួកគេខ្វះព័ត៌មានអំពីការក្លាយជាពលករចំណាកស្រុក។ អ្នកនេសាទចំនួន៤នាក់ ដែលឆ្លងកាត់ការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង បានចែករំលែកទុក្ខលំបាករបស់ខ្លួនជាមួយកាសែតខ្មែរថាមស៍។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ បានរៀបរាប់អំពីរឿងញាក់សាច់ នៃការរត់គេចខ្លួន ពីឈ្មួញកណ្តាល។ ហើយអកុសលបំផុតក្នុងចំណោមពួកគេ ត្រូវត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញដោយដៃទទេ បន្ទាប់ពីធ្វើការអស់រយៈពេល ១១ ឆ្នាំនៅបរទេស។

លោក នី នល អាយុ ៥៧ ឆ្នាំ អតីតពលករចំណាកស្រុក បាននិយាយថា៖«ខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកនេសាទបាន១ឆ្នាំ ហើយនោះគឺជាថ្ងៃដេកមិនលក់។ ខ្ញុំត្រូវបានគេអនុញ្ញាតឱ្យគេងតែ២ ឬ៣ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារខ្ញុំជាកម្មករខុសច្បាប់ គេបង្ខំខ្ញុំឲ្យធ្វើការថែមម៉ោង»។ លោកបន្តថា ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមានសំណាងណាស់ ដែលខ្ញុំមិនដែលមានបញ្ហាប្រាក់ខែ។ ខ្ញុំស្គាល់កម្មករខុសច្បាប់មួយចំនួន ដែលតែងតែធ្វើការថែមម៉ោង។ អ្នកនេសាទមិនអាចគេចខ្លួនបានទេ ដោយសារពួកគេតែងតែនៅលើសមុទ្រ ហើយពេលខ្លះ ពួកគេភាគច្រើនមិនមានលុយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ធ្វើការជាកម្មករសំណង់ជាង២០ឆ្នាំផងដែរ។ លោកបន្ថែមថា ខ្ញុំចង់ប្រាប់រឿងមួយថា អ្នកដែលស្វែងរកការងារនៅបរទេស សូមទៅដោយស្របច្បាប់។ ការធ្វើចំណាកស្រុកខុសច្បាប់នឹងមានភាពងាយស្រួល ប៉ុន្តែវាអាចធ្វើឱ្យអ្នកមានបញ្ហាធំៗដូចជា ការងារលើសទម្ងន់ ការរំលោភលើការងារ និង ការជួញដូរមនុស្ស។

លោក ប៉ាវ ព្រិច អាយុ ៥៤ ឆ្នាំ ជាអ្នកនេសាទម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា គាត់បានសម្រេចចិត្តទៅប្រទេសថៃក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៥ ដោយសារជីវភាពក្រីក្រ។ លោកបាននិយាយថា៖«ខ្ញុំបានបង់ប្រាក់ចំនួន៣៥០០បាតទៅឱ្យឈ្មួញកណ្តាល ដែលជាប្រាក់ដែលឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំ បន្ទាប់ពីខ្ចីពីអ្នកជិតខាង និងលក់គ្រឿងអលង្ការ»។ លោកបន្តថា ការងារដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺកម្មករសំណង់។ ខ្ញុំមានមិត្តម្នាក់នៅទីនោះ ដែលបានណែនាំឱ្យខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរការងារ ដោយសារកម្មករសំណង់ទទួលបានប្រាក់ខែតិច។ គាត់ធ្វើការជាអ្នកនេសាទ ហើយសុំខ្ញុំធ្វើជាអ្នកនេសាទដែរ។ ខ្ញុំធ្វើការជាងមួយឆ្នាំកន្លះក្នុងនាមជាអ្នកនេសាទ ហើយវាលំបាកខ្លាំងណាស់ ព្រោះជាធម្មតា ពលករខ្មែរត្រូវបានកម្មករថៃធ្វើបាប។ យើងត្រូវបានគេអនុញ្ញាតឱ្យគេងតែ១ឬ២ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ហើយនៅខែមីនា ខែកញ្ញា និងខែធ្នូ អត់បានដេកទាល់តែសោះ។ លោកបន្ថែមថា ហើយនៅឆ្នាំ២០០៨ ខ្ញុំបានជួបមេខ្យល់ម្នាក់ដែលសន្យាផ្តល់ការងារឱ្យខ្ញុំ និង ៦ នាក់ទៀតនៅប្រទេសថៃម្តងទៀត។ នៅតាមផ្លូវ យើងកំពុងញ៉ាំអាហារនៅស្ថានីយ៍រថភ្លើង។ ខ្ញុំបានឮមេខ្យល់ និងថៅកែថៃចរចាគ្នាពីតម្លៃក្រុមខ្ញុំ។ មេខ្យល់ចង់បាន ១៥.០០០ បាតក្នុងម្នាក់រយៈពេល ៣ ខែ ប៉ុន្តែថៅកែថៃឲ្យតែ ១០.០០០ បាតក្នុងម្នាក់។ ខ្ញុំរន្ធត់ចិត្តជាខ្លាំង នៅពេលឮការចរចានេះ។ អ្នកខ្លះទៀតមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ទេ ពីព្រោះមិនសូវចេះភាសាថៃ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំលែងហូបបាយ ហើយបានជូនដំណឹងដល់មិត្តរួមក្រុមអំពីផែនការរបស់មេខ្យល់ក្នុងការលក់យើងទៅបុរសជនជាតិថៃនោះ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំនឹងរត់គេច ហើយអ្នកណាក៏អាចចូលរួមជាមួយខ្ញុំបានដែរ។ គ្រប់គ្នាបានឈរជាមួយខ្ញុំ ហើយយើងបានរត់ចេញពីទីនោះ។ ហើយខ្ញុំបាននាំពួកគេទៅជួបថៅកែមុន របស់ខ្ញុំ។ ថៅកែមុនរបស់ខ្ញុំនៅតែស្គាល់ខ្ញុំ ហើយបានផ្តល់ការងារដល់យើងទាំងអស់គ្នា។ ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកនេសាទ ហើយរយៈពេល៣ខែ យើងនៅលើសមុទ្រ។ ពេលវេលាត្រឡប់ទៅដីគោកមកដល់ ថៅកែខ្ញុំសួរថា មានអ្នកណាចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទេ ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថាបាទ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំអាចត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ ហើយឥឡូវ ខ្ញុំជាកសិករ។ លោកបន្ថែមថា៖«ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាក្នុងសហគមន៍ ជាពិសេសយុវជនថា ប្រសិនបើអ្នកមានគម្រោងធ្វើចំណាកស្រុក សូមគិតឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ត្រូវប្រាកដថា អ្នកមានឯកសារផ្លូវការតាមច្បាប់ដើម្បីទៅប្រទេសថៃ ឬប្រទេសផ្សេងទៀត»។

លោក សាន នៅ អាយុ ៣១ ឆ្នាំ ជាអតីតជនចំណាកស្រុកខុសច្បាប់ម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា៖«ខ្ញុំបានចំណាយពេលប្រហែល ១១ ឆ្នាំនៅក្នុងប្រទេសថៃ។ ខ្ញុំមិនចាំច្បាស់ទេ។ ខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកនេសាទ និងជាជនចំណាកស្រុកខុសច្បាប់ ជីវិតលំបាកខ្លាំងណាស់ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចទៅណាបាន ហើយត្រូវធ្វើការក្រោមការភ័យខ្លាច»។ លោកបន្តថា ខ្ញុំនៅតែមិនអាចបំភ្លេចរឿងនោះ។ ខ្ញុំត្រូវបានគេផ្តល់កន្លែងតូចចង្អៀតសម្រាប់គេង ដែលមិនអាចអង្គុយបានត្រឹមត្រូវ។ ក្នុងរដូវរងា ម្ចាស់កប៉ាល់មិនដែលអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំគេងទេ។ គាត់ធ្លាប់ដាស់ខ្ញុំឲ្យភ្ញាក់ ធ្វើការក្នុងពេលងងឹត។

លោកបន្ថែមថា បន្ទាប់មក រឿងអកុសលបំផុតបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំត្រូវបានប៉ូលីសថៃចាប់ខ្លួន ហើយពួកគេបញ្ជូនខ្ញុំទៅឃុំឃាំង។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ពួកគេបានបញ្ជូនខ្ញុំមកកម្ពុជាវិញ។ ខ្ញុំសល់ដៃទទេ ពីព្រោះថៅកែថៃមិនបើកប្រាក់ខែឲ្យខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំសល់តែក្រមានៅលើស្មា នៅពេលខ្ញុំត្រូវបាននិរទេស។ ខ្ញុំបានជួលកង់នៅព្រំដែន ហើយខ្ញុំត្រូវសុំលុយពីឪពុកម្តាយដើម្បីបង់ថ្លៃកង់។

ចំពោះការផ្តល់ជំនួយសង្គ្រោះដល់ពលករចំណាកស្រុកខុសច្បាប់ដូចអ្នកនេសាទទាំងនេះ មជ្ឈមណ្ឌលសម្ព័ន្ធភាពការងារ និងមនុស្សជាតិ (CENTRAL) សហការជាមួយអង្គការអន្តរជាតិខាងការងារ បានបើកមជ្ឈមណ្ឌលធនធានពលករទេសន្តរប្រវេសន៍នៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ កាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែឧសភា។

មជ្ឈមណ្ឌលនេះ បានផ្តល់សេវាឥតគិតថ្លៃដល់ពលករចំណាកស្រុក និង ជនរងគ្រោះនៃការជួញដូរមនុស្ស។ ដោយឡែក ការរៀបចំសិក្ខាសាលាសម្រាប់ពលករចំណាកស្រុក គឺដើម្បីឲ្យពួកគេជួប និងផ្លាស់ប្តូរបទពិសោធន៍ និងជាកន្លែងសម្រាប់បណ្តាញទំនាក់ទំនងផងដែរ៕