អតីតកម្មកររោងចក្រមួយចំនួនបង្ខំចិត្តរកស៊ីផ្លូវភេទដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។ មន្ត្រីសង្គមស៊ីវិលលើកឡើងថា ស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទភាគច្រើន នៅតែរងការរើសអើង និងការរំលោភបំពាន ខណៈអាជ្ញាធរមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ការពារដល់ពួកគេ។ តើស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទប្រឈមនឹងបញ្ហាអ្វីខ្លះ?
នៅតាមដងផ្លូវវេងស្រេង ក្នុងខណ្ឌមានជ័យ និងខណ្ឌដង្កោ ដែលជាតំបន់សំបូរទៅដោយរោងចក្រកាត់ដេរនោះ នៅពេលយប់គេឃើញមានស្ត្រីជាច្រើនស្លៀកសំលៀកបំពាក់បែបស៊ិចស៊ី ចេញមកអង្គុយនិងឈរនៅខាងមុខហាង។
ស្ត្រីទាំងនេះភាគច្រើនមានវ័យក្មេងចន្លោះពី១៨ឆ្នាំ ដល់ជាង៣០ឆ្នាំ។ ពួកគេឈរនៅតាមដងផ្លូវ ជាក្រុមៗ ហើយគេតែងតែឃើញមានបុរសមួយចំនួនជិះម៉ូតូ ជិះឡានចូលទៅសួរនាំ និងឌុបស្ត្រីទាំងនោះចេញទៅ។
ក្នុងសំលៀកបំពាក់បែបសិចស៊ី ខើចលើខើចក្រោម លោកស្រី ណាគ្រី គឺជាឈ្មោះអ្នកនិពន្ធដាក់ឱ្យ ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីថា ដោយសារតែម្ដាយរបស់នាងឈឺធ្ងន់ និងមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់បង់សងធនាគារផងនោះ លោកស្រីបានឈប់ធ្វើការងាររោងចក្រ និងបង្ខំចិត្តរកស៊ីផ្លូវភេទកាលពីចុងឆ្នាំ២០២៣។ លោកស្រីបន្តថា កាលពីចេញបំរើផ្លូវភេទដំបូង លោកស្រីមិនហ៊ានដោះម៉ាសឱ្យគេឃើញមុខនោះឡើយ ហើយលោកស្រីក៏តែងមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន និងតូចចិត្តដែលធ្លាក់ខ្លួនរកប្រាក់តាមរយៈការផ្ដល់សេវាកម្សាន្តបែបនេះ។
ណាគ្រីបន្តថា បើសិនជាមានដើមទុនរកស៊ី ឬការងាររោងចក្រអាចផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារបានសមរម្យនោះ ខ្លួននឹងមិនប្រកបរបរលក់ផ្លូវភេទ ដែលតែងរងការរើសអើង និងងាយប្រឈមហានិភ័យបែបនេះឡើយ។ «»
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទម្នាក់ទៀតដែលមានវ័យជាង៣០ឆ្នាំគឺលោកស្រី ម៉ាណា ជាឈ្មោះអ្នកនិពន្ធ ដាក់ឱ្យដែរ ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីថា ដោយសារតែរោងចក្រមិនមានការងារធ្វើពេញម៉ោងដូចមុន ខណៈលោកស្រីត្រូវចិញ្ចឹមកូនតូចៗ២នាក់ទៀតផងនោះ លោកស្រីបានចាប់ផ្ដើមផ្ដល់សេវាផ្លូវភេទនៅកន្លែងម៉ាស្សា ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញមួយកន្លែង កាលពីឆ្នាំ២០២១ បន្ទាប់មកទើបលោកស្រីហ៊ានចេញមកឈរ នៅតាមដងផ្លូវវេងស្រេង។ លោកស្រីបន្តថា បើទោះបីជាការផ្ដល់សេវាកម្មផ្លូវភេទ អាចឱ្យលោកស្រីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារគ្រប់គ្រាន់ក្ដី ក៏លោកស្រីមានសំពាធផ្លូវចិត្ត ដោយសារមនុស្សមួយចំនួនរើសអើង ហើយលោកស្រីក៏តែងតែខ្លាចសាច់ញាតិ ឬមិត្តភក្ដិដឹងថា លោកស្រីប្រកបរបរនេះដែរ។
អង្គការសង់ត្រាល់ (CENTRAL) រួមជាមួយសហជីព និងអង្គការអន្តរជាតិចំនួន ៤ទៀត បានចេញរបាយការណ៍មួយកាលពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៣ បង្ហាញថា កម្មកររោងចក្រភាគច្រើនកាន់តែប្រឈមជីវភាពលំបាក និងមិនមានលទ្ធភាពសងបំណុលបានទៀងទាត់នោះឡើយ។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវ ដែលបានសម្ភាសន៍កម្មករជាង ៣រយនាក់ (៣០៨) នេះ រកឃើញថា កម្មករ ៥៤ភាគរយ មិនមានលទ្ធភាពសងប្រាក់ឱ្យបានទៀងទាត់នោះទេ ខណៈរោងចក្រមួយចំនួននៅតែបិទទ្វារដំណើរការអាជីវកម្ម ដោយមិនបានទូទាត់ប្រាក់បំណាច់ផ្សេងៗ ទៅឱ្យកម្មករនោះឡើយ។
ជុំវិញរឿងនេះ ប្រធានសហព័ន្ធសហជីពកម្ពុជាអ្នកស្រី យ៉ាង សុភ័ណ្ឌ មានប្រសាសន៍ថា កម្មកររោងចក្រកាន់តែទទួលបានចំណូលតិចជាងមុន ដោយសារតែថៅកែរោងចក្រមួយចំនួន បានបញ្ចុះតម្លៃពលកម្មកម្មករ តាមរយៈការកំណត់ប្រាក់បន្ថែមក្នុងលក្ខខណ្ឌលំបាកជាងមុន។ លោកស្រីបន្ថែមថា ក្រៅពីកម្មការិនីមួយចំនួនត្រូវបង្ខំចិត្តរកស៊ីផ្លូវភេទហើយនោះ កម្មកររោងចក្រជាច្រើនក៏បង្ខំចិត្តធ្វើចំណាកស្រុកទៅធ្វើការងារនៅប្រទេសជិតខាងផងដែរ។ «»
ស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទភាគច្រើនមិនទទួលបានចំណេះដឹង ឬការអប់រំអំពីសុខភាពផ្លូវភេទនោះទេ។ បញ្ហាធំមួយទៀត ពួកគេទទួលបានការវាយតម្លៃទាប និងមិនសូវទទួលបានការយកចិត្តដាក់ពីអាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចឡើយ។
ជុំវិញរឿងនេះ ប្រធានផ្នែកការពារសិទ្ធិស្ត្រី កុមារ និងការជួញដូរមនុស្ស របស់សមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្ស ADHOC អ្នកស្រី ស៊ុន ម៉ាលី មានប្រសាសន៍ថា មុខរបររកស៊ីផ្លូវភេទ មិនមែនជាអំពើសញ្ចរកម្ម ដែលមានន័យថា អំពើទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ហិរញ្ញវត្ថុពីការជួញដូរផ្លូវភេទរបស់ជនដទៃ ដែលជាអំពើខុសច្បាប់នោះឡើយ។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា ដើម្បីទប់ស្កាត់កុំឱ្យស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទក្លាយជាភ្នាក់ងារចម្លងជំងឺឆ្លងតាមការរួមភេទ រដ្ឋាភិបាលគួរបង្កើតយន្តការគ្រប់គ្រង និងផ្ដល់សេវាគាំពារសង្គមផ្សេងៗទៅដល់ស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ ជាជាងធ្វើទុក្ខបុកម្នេញទៅលើពួកគេ។ «»
អ្នកស្រី ស៊ុន ម៉ាលី បន្តថា ដោយសារតែអាជ្ញាធរមិនបានផ្ដល់តម្លៃ និងយកចិត្តទុកដាក់គ្រប់គ្រាន់ ធ្វើឱ្យស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទជាច្រើននៅតែប្រឈមការរងសំពាធផ្លូវចិត្ត និងការរំលោភបំពានផ្លូវកាយធ្ងន់ធ្ងរ។ អ្នកស្រីបន្តថា បើទោះជាពេលខ្លះស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទរងការរំលោភបូកក្ដី ក៏ពួកគេមិនហ៊ានប្តឹងផ្តល់ទាមទាររកយុត្តិធម៌ឡើយ។
វិទ្យុអាស៊ីសេរីមិនអាចទាក់ទង អ្នកនាំពាក្យក្រសួងកិច្ចការនារី អ្នកស្រី ស ស៊ីណែត ដើម្បីសុំការបកស្រាយជុំវិញរឿងនេះបានទេ នៅថ្ងៃទី២៨ ខែមករា។
ក្រៅពីឈរនៅតាមដងផ្លូវវេងស្រេង អតីតកម្មការិនីរោងចក្រមួយចំនួនទៀត ក៏បានបង្ខំចិត្តប្រកបរបររកស៊ីផ្លូវភេទជ្រកនៅក្រោមស្លាក ហាងម៉ាស្សាផងដែរ។ ក្រុមស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទលើកឡើងថា បើសិនជាការងាររោងចក្រមានគ្រប់គ្រាន់ និងអាចផ្ដល់ប្រាក់ខែឱ្យពួកគេសមរម្យ អាចផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារបាននោះ ពួកគេនឹងមិនប្រកបមុខរបររកស៊ីផ្លូវភេទដូចសព្វថ្ងៃនេះឡើយ៕